Aby uzyskać najlepsze rezultaty, preferuje się siatkę, która jest mniejsza niż grubość płyty styropianowej. Wynika to z faktu, że wielkość siatki nie wpływa na jakość tworzywa. Wolne rodniki łączą się w sposób przypadkowy, tworząc łańcuchy w materiale polistyrenowym. Z kolei większa wielkość oczek powoduje powstanie sztywniejszego tworzywa. Następnym krokiem jest dopracowanie siatki za pomocą grubego papieru ściernego.
Numer oczka nie jest wielkością oczka
Słowo “oczko” odnosi się do wielkości cząstki. Często jest to skrót od mikrona, który oznacza jedną milionową część metra. Aby lepiej zrozumieć różnicę między tymi dwoma terminami, podajemy przykład. Znak minus oznacza, że wielkość oczek produktu jest mniejsza niż wielkość siatki, a znak plus oznacza, że wielkość oczek produktu jest większa niż znak minus. Oznacza to, że jest to drobniejsze oczko niż grube.
Liczba wskazana przy wielkości oczek nie musi odnosić się do rzeczywistej wielkości cząstek, ale do średniej lub średniej wielkości cząstek dla tego zakresu wielkości. Im wyższy numer oczka, tym drobniejsze jest oczko i tym większa ilość drobnego proszku, która przez nie przejdzie. Rozmiar oczek jest zwykle mierzony przy użyciu sit o numerach do trzystu dwudziestu pięciu. Wybierając odpowiedni rozmiar oczek do danego zastosowania, należy wziąć pod uwagę następujące aspekty.
Wolne rodniki łączą się w sposób przypadkowy tworząc łańcuchy polistyrenu
PS jest doskonałym materiałem termoplastycznym, którego niska temperatura topnienia umożliwia polimeryzację w umiarkowanych temperaturach bez konieczności stosowania inicjatorów wolnorodnikowych. Mechanizm polimeryzacji PS, znany jako spontaniczna polimeryzacja termiczna (STP), jest przedmiotem intensywnych badań od ponad pół wieku. Pierwszy prawdopodobny mechanizm Flory’ego sugerował, że wodór przenosi się z 1,4-dirodyksu na dwa monorodyki.
Proces ten jest bardzo prosty. Cząsteczki styrenu reagują z wolnymi rodnikami tworząc łańcuchy polimerowe o różnej długości. Krótki łańcuch może połączyć się z długim łańcuchem. Inny krótki łańcuch reaguje z długim. Dłuższy łańcuch może połączyć się z dwoma krótkimi łańcuchami. Krótki łańcuch może reagować z jednym wolnym rodnikiem, a dwa długie łańcuchy mogą łączyć się z innymi. Łańcuch może łączyć się ze sobą na wiele różnych sposobów, a polimer nazywa się polistyrenem izotaktycznym.
Inny proces polimeryzacji z udziałem rodników nazywa się cykloaddycją. Jest to proces, w którym jednostki monomeru dodają się do rosnącego łańcucha w sposób, który generuje najbardziej stabilny rodnik. Oprócz styrenu, inne polimery, takie jak chlorek winylu, są również zdolne do poddania się polimeryzacji rodnikowej w podobnych warunkach. Na przykład rodniki w chlorku winylu są stabilizowane przez obecność sąsiadujących atomów halogenu.
Wstępne rozprężanie polistyrenu
Jeśli zastanawiasz się, czy polistyren ekspandowany jest właściwym tworzywem sztucznym dla Twojego następnego projektu, powinieneś przeczytać tę pracę doktorską. Praca Olity Medne, profesora Politechniki w Rydze, jest wszechstronna i warta przeczytania, jeśli chcesz szczegółowo zrozumieć ten proces. Oto najważniejsze punkty z rozprawy:
Po pierwsze, polistyren musi zostać wstępnie rozwinięty do odpowiedniej gęstości. Proces ten polega na ogrzewaniu polistyrenu gorącym powietrzem lub parą w naczyniu mieszczącym około 50 do 500 galonów materiału. Podgrzane kulki są przepychane przez metalową siatkę, która zapobiega ich topnieniu, a następnie wyrzucane. Po tym procesie styropian rozszerza się do ponad 40-krotności swojego pierwotnego rozmiaru.
Cząstki żywicy polistyrenowej, które są używane w procesie, są pokryte środkiem rozszerzającym. W niektórych przypadkach środek ten jest naturalnym składnikiem polistyrenu. Inne dodatki mogą obejmować talk, krzemian wapnia, syntetyczny dwutlenek krzemu, amid kwasu etylenowo-bisstearowego oraz kopolimer estrów metakrylowych. Dodawane są również środki zmniejszające palność, w tym heksabromocyklododekan i tetrabromobisfenol A-bis(eter 2,3-metylopropylowy).
Metody wytwarzania małokomórkowych EPF
Pierwszym etapem metody wytwarzania małokomórkowych EPF jest określenie właściwości materiału. Uformowany EPF jest badany pod kątem gęstości, palności i porowatości. Gęstość wyrobu określa się na podstawie liczby otwartych i zamkniętych komórek w jednostce powierzchni. Kolejnym krokiem jest określenie przepuszczalności materiału poprzez umieszczenie jego kawałka w substancji i policzenie liczby przylegających kulek i komórek.
Głównym składnikiem EPF jest styren, który otrzymuje się z ropy naftowej i gazu ziemnego. Styren to polimer, który powstaje w wyniku reakcji etylenu z benzenem. Benzen jest produkowany z węgla lub syntetyzowany z ropy naftowej. Styren jest następnie polimeryzowany przy pomocy nadtlenku benzoilu, który ma niską przewodność cieplną. Polimeryzacja styrenu jest trudna do zatrzymania, ponieważ tlen ma duże powinowactwo do styrenu, ale przebiega pomyślnie, gdy polimer jest zawieszony w kroplach wody.
Podobne tematy
- Jak działa styropian wysokoudarowy
- Czy styropian jest szkodliwy dla zdrowia?
- Jakim materiałem jest styropian?
Moi rodzice od najmłodszych lat zabierali mnie do swojej firmy budowlanej i uczyłam się od nich najlepszych technik planowania oraz zarządzania budową. Gdy dorosłam, zajęłam się tematem budownictwa na własną rękę, stąd moje duże doświadczenie w tej dziedzinie.